Η Rock Ελλαδα Νο2

                                  Η Rock Ελλάδα Νο2

                               

   Το Rock είναι πια εδώ για τα καλά! Έχει εγκατασταθεί, έχει τους οπαδούς του, τα στέκια του, το χαρακτηριστικό του στυλ, τους εδώ μουσικούς αντιπροσώπους του και ακολουθώντας, τώρα, σε πιο συντονισμένο χρόνο, τον υπόλοιπο κόσμο, προχωρά στην εξέλιξή του.

    Τελειώνοντας η δεκαετία '80-'90, μας αφήνει με τις αναμνήσεις των συναυλιών των Iron Maiden, τον Σεπτέμβρη του '88, των Pink Floyd τον Μάη και του Bob Dylan τον Ιούνιο του '89 κι ενώ έχουμε δει κι άλλα μεγάλα ονόματα όπως τον αξέχαστο Rory Gallagher τον Σεπτέμβρη του 1981, με πολλές φασαρίες, η νέα δεκαετία, η τελευταία του αιώνα και της χιλιετίας είναι ένας πραγματικός ποταμός συναυλιών, λες και όλα μαζί τα αστέρια του Rock ανακάλυψαν, ξαφνικά, την Ελλάδα. Deep Purple, Alice Cooper, Urian Heep, Motorhead, Santana, Jethro Tull, έρχονται 2-2, 3-3 κάθε χρόνο. Τα γήπεδα, Λεωφόρος, Ολυμπιακό Στάδιο, Φιλαδέλφεια, Ριζούπολη γεμίζουν με κόσμο, στο πλαίσιο rock συναυλιών. Νέοι χώροι, όπως το Ρόδον, εμφανίζονται λειτουργώντας ως αίθουσες συναυλιών.

    Ο σπόρος του rock, κάθε που πέφτει στο έδαφος, γεννά ένα καινούργιο δέντρο. Στη σκιά, πάντα, των ολόλαμπρων ακόμα rock αστεριών, το κλασσικό rock γίνεται Hard Rock, κι αυτό Heavy Metal και τα δεκάδες είδη τους Garage, Punk, Black Metal, Death Metal, Poser, Grunge , Groove, Thrush, Alternative, Stoner Rock...

    Η μουσική απεραντοσύνη, που εξασφάλιζε στις παλιές μπάντες ένα τεράστιο χώρο εξερεύνησης νέων ήχων και ρυθμών, αρχίζει να στριμώχνεται, με αποτέλεσμα τα εκατοντάδες πια νέα groups  να πέφτουν αναγκαστικά, μερικές φορές, πάνω στα βήματα άλλων παλιότερων κι άλλες φορές απλώς ν' αντιγράφουν, με σκοπό την ανάδειξη.

    Παρ' όλα αυτά η Rock μουσική φαίνεται, ακόμα, ανεξάντλητη και πάντα υπάρχουν συγκροτήματα που κάνουν τη διαφορά.

                                  

   Εκτός απ' τους παλιότερους, Lynard Skynard (που παρ' ότι ξεκληρίστηκαν, οι μισοί σε αεροπορικό δυστύχημα, συνεχίζουν οι διασωθέντες με τ' αδέλφια των χαμένων), Deep Purple, AC/DC, Pink Floyd, Santana, που συνεχίζουν να δημιουργούν και να παράγουν νέα πράγματα, παρασύροντας νέους και μεγαλύτερους στα ελεύθερα, ξέγνοιαστα, επαναστατικά, άγρια και ευγενή μονοπάτια του Rock,

                                   

                                    

πολλά νέα συγκροτήματα (Nirvana, Guns n Roses, Jon Bon Jovi, Metallica, Red Hot Chily Peppers..) εμφανίζονται και παίρνουν το μερίδιό τους, από τα εκατομμύρια πια ροκάδων ανά τον κόσμο.

    Στην Ελλάδα, που από τα μέσα της δεκαετίας τα βινύλια και οι κασέτες αντικαθίστανται σιγά σιγά από τα cd's, το rock διευρύνεται με τους ίδιους γρήγορους ρυθμούς.

                                   

    Έχουμε πολλά νέα συγκροτήματα, με ελληνικό στίχο και μελαγχολική, συνήθως, διάθεση (Ξύλινα Σπαθιά, Τρύπες, Διάφανα Κρίνα, Magic de Spell, Υπόγεια Ρεύματα, Panx Romana), που παίρνουν την σκυτάλη και δημιουργούν νέα ρεύματα και φυσικά,

τον αιώνιο ροκά, Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τον Τζίμη Πανούση (που, δυστυχώς, χάσαμε πρόσφατα, 13/1/2018, R.I.P.), ο οποίος αν και "φρικιό", όπως δήλωνε ο ίδιος στο "Παρδαλό Τζιτζίκι": "εγώ δεν κουβαλάω, δεν έχω το χτικιό, είμαι φρικιό", δεν ροκάρει μουσικά εκτός κι αν έχει κοντά του τον Γιάννη Δρόλαπα, που τότε ξαναεμφανιζόταν με τον Τζόνυ Βαβούρα και τους Vavoura Band, ενώ υπάρχουν και όλες αυτές οι μπάντες, που συνεχίζουν ν' αναπαράγουν, διασκευασμένα ή όχι, όλα τα μεγάλα hits των παλαιότερων δεκαετιών, που παραμένουν παγκοσμίως στην κορυφή των προτιμήσεων των απανταχού ροκάδων. Επίσης, έχουμε ελληνικό αγγλόφωνο rock, από αρκετά συγκροτήματα όπως τους Last Drive  και τους Deus X Machina, στο χώρο του Punk Garage, τους Dustbowl, Mr Highway Band και Blues Wire, στο χώρο του Blues Rock και τους Nightstalker, στο χώρο του Stoner Rock.

    

    Μέχρι το '92-'93, έχουν κλείσει και τα τελευταία, απ' τα πιο γνωστά, Rock Clubs (Crazy Horse, Ombre, Rainbow, Boby's) παλιάς γενιάς κι αν κι έχουν κάνει κάποιες προσπάθειες να ξανανοίξουν, με άλλο όνομα και σ' άλλη γειτονιά (Ηλιοτρόπιο, Renagade), δεν θ' αντέξουν για πολύ κι ανοίγουν τα της νέας γενιάς, όπως το Camel στην Βουλιαγμένης που μαζεύει και τον περισσότερο κόσμο της εποχής, το Mustang και το Escoba στην Κηφησιά, το Easy Living στο Χολαργό, το Jasmine και το Ploughman's στη Μιχαλακοπούλου, το Spiders στην Γλυφάδα, το Αμερικάνικο και το Iguana στον Πειραιά κι άλλα μικρότερα στο κέντρο, όπως το Σεισμός και το Εκκίνηση στην Πατησίων. Τα Εξάρχεια χάνουν το ψυχεδελικό τους στυλ και γυρνάνε κάπως Underground -Garage -Punk διάθεση.

                                                                                                                 Limbo Rock Club 1991                              

Εδώ, πρέπει να μνημονεύσουμε το Limbo Rock Club στην Λ.Καβάλας, στο Αιγάλεω, στο οποίο έγινε και το πρώτο και μεγαλύτερο biker party, οργανωμένο από τους Eaglenails, με τόσες πολλές μοτοσυκλέτες που σε κάποια στιγμή έκλεισαν οι δύο από τις τρεις λωρίδες κυκλοφορίας στην κάθοδο της λεωφόρου Καβάλας και το Tithora Rock Club στα Πατήσια, που στέκουν για δεκαετίες στην ίδια θέση, με το ίδιο όνομα και την ίδια παλιά κλασσική Rock μουσική, που τόσο αγαπήθηκε!

    Οι παλιές "συμμαχικές" μοτοσυκλέτες αρχίζουν να περιορίζονται, αν και είναι ακόμα πολλές, ενώ οι Harley πολλαπλασιάζονται, μέσω κάποιων μαγαζιών που εισάγουν μεμονωμένα και την άφιξη της αντιπροσωπείας, η οποία αυξάνει τα υποκαταστήματά της, με ταχύτατους ρυθμούς και μέχρι το 2000 έχει παρουσία, σε πολλές μεγάλες πόλεις και νησιά της Ελλάδας κι ενώ μέχρι τότε υπήρχαν, ως πηγές ανταλλακτικών, μόνο λίγα μαγαζιά, όπως ο Γραφανάκης, που είχαν stock από τις αποθήκες του στρατού (άγνωστο πως...) και το "First American Motorcycle Store" του "Αυστριακού" Μάϊκ, χαμηλά στην Σόλωνος, για ανταλλακτικά και custom αξεσουάρ, από το  'ενενήντακάτι και μετά, τα ήδη υπάρχοντα λίγα συνεργεία, οργανώνονται κι αυτά και εισάγουν, για να καλύψουν τη μεγάλη, πια, ζήτηση. Την ίδια εποχή, εμφανίζονται και τα πρώτα Motorcycle Clubs, με πρώτους τους Eaglenails (1989) και αμέσως μετά (1990) οι Harley Davidson Hellas Club και οι Midnight Angels.

    Τα tattoos αρχίζουν να παίρνουν ένα πιο έντεχνο στυλ, όταν εμφανίζεται ο Tattoo Mike, στο Ελληνικό, μοναδικός καλλιτέχνης για την εποχή, μόνος"επίσημος" ανταγωνιστής του Τζίμη και των παιδιών του, του Παύλου και της Άννας κι αρχίζει να δημιουργεί το δικό του ρεύμα, αναδεικνύοντας νέους καλλιτέχνες, ως συνεργάτες - μαθητευόμενους, γνωστούς και φημισμένους μέχρι και σήμερα (Tass, Yorg...) και τα σχέδια αρχίζουν να παίρνουν ανατολίτικο ύφος, θιβετάνικες φιγούρες, ιαπωνέζικα σύμβολα και μάσκες, κινέζικα ιδεογράμματα, ενώ κρατιούνται, βέβαια και τα παραδοσιακά, διαχρονικά, ροκάδικα και μηχανοβιακά σχέδια και το 1996, έχουμε και το πρώτο Tattoo Convention, στο Κορωπί, στο clubhouse των νεοσύστατων τότε, Road Hunters (μετέπειτα Hells Angels), με την συμμετοχή μόλις 4-5 καλλιτεχνών και μιας έκθεσης ερπετών και αρθρόποδων (σκορπιών και αραχνών), ασυνήθιστων pets για την εποχή.















    Εκτός αυτών που κρατούν το κλασσικό στυλ, στην εμφάνιση των νέων, υπάρχουν νέες επιρροές, που επικρατεί το μαύρο χρώμα, μπλούζες με λογότυπα συγκροτημάτων, αλλά και σατανιστικών συμβόλων, στα δερμάτινα προσθέτονται καρφάκια, οι μπότες και τ' αθλητικά μποτάκια γίνονται αρβύλες, και τα κορίτσια, πέραν των αρβυλών κι ενώ ποτέ, ως τότε, δε βάφονταν -εκτός από εξαιρέσεις- υιοθετούν ζόμπι μακιγιάζ, με άσπρη πούδρα στο πρόσωπο και μαύρα μάτια, χείλη και νύχια.

    Είμαστε στη δεκαετία του clubing. Με μοτοσυκλέτες, παπάκια, αυτοκίνητα, ταξί όλοι είναι στο δρόμο. Τα βενζινάδικα είναι ανοιχτά όλη νύχτα, όπως και τα clubs. Στο κέντρο μπορεί να έπεφτες σε κυκλοφοριακό μποτιλιάρισμα, στις δύο το πρωί. Έβλεπες club γεμάτο και σε μια στιγμή ν' αδειάζει, αφού παρέες έφευγαν για άλλα clubs και σε λίγο, πάλι, να γεμίζει από παρέες που έρχονταν από αλλού. Ladies nights με δωρεάν είσοδο για τα κορίτσια, face controls που σε κάποιες περιπτώσεις δεν επέτρεπαν την είσοδο σε παρέες 3-4 αντρών, αν δεν συνοδεύονταν από έστω και μία κοπέλα, με δικαιολογία την αποφυγή φασαριών, τα flash lights αντικαθιστούν τα φωτορυθμικά, το κονιάκ- κόκα κόλα και το ούζο-πορτοκάλι γίνονται ουίσκυ-κόκα κόλα και βότκα-πορτοκάλι, τα σφηνάκια τεκίλα γίνονται Jack Daniels.

    Στα νησιά ανοίγουν οργανωμένα campings και ενοικιαζόμενα δωμάτια και οι ιδιοκτήτες πιέζουν την αστυνομία, η οποία επιδίδεται σε κυνήγι ελεύθερων κατασκηνωτών και κάποιες φορές ακόμα και με βίαιο τρόπο, καίγοντας καλύβες και σπάζοντας σκηνές και με τη φράση: " να πάτε στο camping ή στο λιμάνι και στο πρώτο πλοίο, να φύγετε". Έτσι αρχίζουν να φεύγουν από τα νησιά κι απ' την υπόλοιπη Ελλάδα και οι τελευταίοι hippies, με κατεύθυνση, οι περισσότεροι, προς Ινδία ή Ταϋλάνδη που εκεί θα συναντήσουν και τους υπόλοιπους, που έχουν φύγει νωρίτερα από τα Μάταλα κι άλλα μέρη που διώχτηκαν κι από 'κει.
   Κρατούν, όμως, τα σκήπτρα της rock διασκέδασης αφού έρχονται ροκάδες νέοι και μεγαλύτεροι απ' όλη την Ελλάδα και απ' το εξωτερικό, που δεν τους ενοχλεί ο συνωστισμός στα γεμάτα οργανωμένα campings, αφού όλη 'μέρα κοιμούνται ή πίνουν καφέ, προσπαθώντας να συνέλθουν από την χθεσινή "κρεπάλη".
    Κάποια μικρότερα νησιά (Ανάφη, Τήλος, Φολέγανδρος, Δονούσα κλπ), της άγονης κυρίως γραμμής ή των Μικρών Κυκλάδων, αναδεικνύονται ως οι επόμενοι προορισμοί ελεύθερου camping, για τους λιγοστούς hippies που έχουν απομείνει.

                                 

    Κάπως έτσι ρέει προς το τέλος της η τελευταία δεκαετία, του τελευταίου αιώνα, της πρώτης χιλιετίας μετά Χριστόν και κλείνει με μια ισορροπία, ανάμεσα στο κλασσικό παλιό Rock, με την συναυλία των Rolling Stones, τον Σεπτέμβριο του 1998,με 80.000 κόσμο σ' ένα κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο, με ροκάδες όλων των ηλικιών, να χορεύουν εκστατικά - τριάντα ένα χρόνια μετά την επεισοδιακή, εκείνη συναυλία, που διακόπηκε με πολύ βίαιο τρόπο, από την αστυνομία της Χούντας των Συνταγματαρχών -  και τα μοντέρνα παρακλάδια του με την συναυλία των Metallica, τον Ιούνιο του 1999, στο γήπεδο της Ριζούπολης, ενώ τον Αύγουστο του 1999 με μερική έκλειψη Ηλίου, ένα πάρτυ στη Νάξο, βγαλμένο απ' τα χρόνια τα παλιά με μουσική και φωτιές στην παραλία της Αγίας Άννας, στην Πλάκα!

                                                                         Συνεχίζεται...

                                                                                                          Wild and Gentle