Τροχαία ατυχήματα, η χρόνια πληγή. Υπάρχει λύση?

                                          

                                                                                         

  Φταίει η Πολιτεία? Φταίει η αστυνομία? Οι νόμοι? Οι δρόμοι? Ή μήπως τελικά, μόνοι υπεύθυνοι είμαστε εμείς και ο τρόπος που χειριζόμαστε το τιμόνι?

   Η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία ενημερώνει πως μόνο το 2015, σκοτώθηκαν 789 άνθρωποι, ενώ 1068 τραυματίστηκαν σοβαρά και 12872 ελαφρότερα και όλοι αυτοί σε μια περίοδο μακράς κρίσης, που σημαίνει λιγότερα αυτοκίνητα στους δρόμους και χαμηλότερες ταχύτητες, για λόγους εξοικονόμησης καυσίμων, σύμφωνα με την Ειδική Επιτροπή για την Οδική Ασφάλεια, που έχει συγκροτήσει η σημερινή Βουλή. Το 2010, στην αρχή της κρίσης, είχαμε 2103 νεκρούς...

                                                                     φώτο:newsbeast.gr

    Τι να πρωτοσκεφτούμε? Τον χαμό αγαπημένων προσώπων? Τον ακρωτηριασμό ή την παράλυση κάποιων, απ' όσους επιβίωσαν? Τον πόνο των οικογενειών τους? Το κόστος στην ατομική, οικογενειακή, εθνική οικονομία? Την απομείωση του πληθυσμού, τους ανθρώπους που δεν θα γεννηθούν, μια και τα περισσότερα θύματα είναι νέοι, σε αναπαραγωγική ηλικία ή τα μωρά που δεν θα μεγαλώσουν, αφού σκοτώθηκαν στο δρόμο?

      Ποιόν να κατηγορήσουμε? Την Πολιτεία που δεν φτιάχνει δρόμους, που δεν έχει αρκετή αστυνόμευση, που δεν δημιουργεί σχολεία οδικής συμπεριφοράς. Σίγουρα, αν υπήρχαν όλα αυτά, σε τέλεια μορφή, θα είχαμε μια καλύτερη εικόνα οργάνωσης και διασφάλισης πως οι συνθήκες είναι καλές. Ήδη, από το 2015 μέχρι σήμερα, έχουν παραδοθεί προς χρήση μεγάλοι οδικοί άξονες, όπως η Εγνατία Οδός, η Ολυμπία Οδός, η ΠΑΘΕ και έχουν βελτιωθεί μικρότερες υποδομές, όπως και έχουν δημιουργηθεί σε τοπικό επίπεδο, κάποιες μικρές σχολές οδικής συμπεριφοράς και σχεδιάζεται να μπει η οδική αγωγή στο σχολικό πρόγραμμα και μελετώνται αλλαγές στον ΚΟΚ και υπάρχει μια σημαντική μείωση των ατυχημάτων και των θυμάτων.

                                                   Όμως, φτάνουν αυτά?

      Έρευνες στην Ευρώπη έδειξαν και μπορούμε να το καταλάβουμε και όλοι μας, πως εκτός από την αστυνόμευση και την κατάσταση των οδικών δικτύων, σημαντικός παράγοντας είναι ο άνθρωπος.

                                         

                                                                                     φώτο: thestival.gr 

                 Η πρώτη νεκρή από τροχαίο, πανελληνίως, θύμα κόντρας μεταξύ αυτοκινήτων.

     Όπως αναφέρει το:  .gazzetta.gr:

Η Ευφροσύνη Βαμβακά είναι το πρώτο θύμα θανατηφόρου ατυχήματος από αυτοκίνητο στην Αθήνα, θύμα που τουλάχιστον καταγράφεται με εκτενή δημοσιεύματα στον Τύπο της εποχής. Το δυστύχημα συνέβη στη Λεωφόρο Συγγρού (σ.σ. η πλατύτερη λεωφόρος που είχε ως τότε η Αθήνα) στο ύψος του ζυθοπωλείου ΦΙΞ, μεσημέρι Κυριακής της 4ης Μαρτίου 1907, όταν δύο αυτοκίνητα με κατεύθυνση το Φάληρο ξεκίνησαν τη μοιραία «άμιλλα ταχύτητας». Το ένα αυτοκίνητο ήταν του πρίγκιπα Ανδρέα και σε αυτό επέβαιναν επίσης η πριγκίπισσα Αλίκη και ο υπασπιστής του Ανδρέα, Μεταξάς. Το δεύτερο αυτοκίνητο ήταν του μανιώδη αυτοκινητιστή βουλευτή Φθιώτιδας Νικόλαου Σιμόπουλου, γιου του υπουργού Οικονομικών Ανάργυρου Σιμόπουλου. Ήταν την εποχή που, σύμφωνα με ιστορικούς, τα αυτοκίνητα στην Αθήνα ήταν ελάχιστα. Υπεύθυνος θεωρήθηκε ο βουλευτής Νικόλαος Σιμόπουλος, διότι θέλησε να υπερβεί το αυτοκίνητο του Πρίγκηπα Ανδρέα, «αυξάνων κατά τι την ταχύτητα του αυτοκινήτου του». Το αυτοκίνητο του Σιμόπουλου χτύπησε την Ευφροσύνη Βαμβακά και στη συνέχεια πέρασε από πάνω της το αυτοκίνητο του πρίγκηπα Ανδρέα.

                                              

                                                                                            φώτο: bikepics.com        

      

     Ο άνθρωπος λοιπόν. Εμείς. Εμείς που μουτζώνουμε τους άλλους -κατά την πατροπαράδοτη συμπεριφορά- κι ενώ είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το ίδιο λάθος-απροσεξία-"μαγκιά", στα επόμενα μέτρα. Εμείς που νομίζουμε πως είμαστε καλύτεροι οδηγοί, από τους άλλους και πως οι δρόμοι φτιάχτηκαν μόνο για εμάς. Εμείς που θεωρούμε ανταγωνιστικά σημαντικό να έχουμε το πιο γρήγορο όχημα κι όνειρό μας είναι το αυτοκίνητο αστραπή, που θα μας εξασφαλίσει μια καλύτερη εικόνα. Εμείς που κάνουμε σούζες, κατά μήκος των λεωφόρων, για να επιδείξουμε την ικανότητά μας και το όχημά μας, που μιλάμε στο τηλέφωνο ή στέλνουμε μηνύματα, αποσπώντας την προσοχή μας απ' το δρόμο. Να μην πούμε για φωτεινούς σηματοδότες, για αντικανονικές προσπεράσεις, για μέθη, κόντρες, ακροβατικά, μη χρήση φλας, καμμένα φώτα οχημάτων, χρήση λωρίδας έκτακτης ανάγκης, παρκάρισμα σε πεζοδιαβάσεις και πεζοδρόμια, φθαρμένα ελαστικά, άχρηστα φρένα, για να μην πούμε για το κακό παράδειγμα στους νεότερους συνεπιβάτες- παιδιά μας...

                                            

                                                                                              φώτο: newsauto.gr

                                                                     φώτο:startat60.com

    Μπορούμε να κάνουμε κάτι, για όλα αυτά? Μήπως, να μην κάνουμε όλ' αυτά? Δεν μπορούμε να ορίσουμε στον εαυτό μας, να μην περνούμε με κόκκινο, είτε σαν οδηγοί, είτε σαν πεζοί? Δε μπορούμε να κάνουμε τα ακροβατικά μας, σε ειδικούς ή άλλους ανοιχτούς χώρους, που δεν υπάρχει κανείς να ενοχλήσουμε ή είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη μας για επίδειξη, που δε διστάζουμε να ρισκάρουμε πρόκληση ατυχήματος, με θύμα όποιον βρεθεί στο δρόμο μας? Δε μπορούμε ν' αφήνουμε χώρο, για να κυκλοφορούν κι άλλοι, όπως απαιτούμε οι ίδιοι απ' τους άλλους? Δε μπορούμε να χρησιμοποιούμε τ' ακουστικά μας με το τηλέφωνο ή καθόλου τηλέφωνο, όταν οδηγούμε και να μη μεταφέρουμε τα οποιαδήποτε συναισθήματα μας προκληθούν απ' τη συνομιλία, στον δρόμο? Δε μπορούμε να περιμένουμε το πράσινο για να ξεκινήσουμε ή την κατάλληλη στιγμή για να προσπεράσουμε ασφαλώς?

                                   

                                                                                                         φώτο:astynomia.gr

     Ας το καταλάβουμε λοιπόν. Οι δρόμοι δεν είναι μόνο δικοί μας. Οι δρόμοι είναι για όλους και είναι για να πάμε στη δουλειά μας και στη βόλτα μας και σίγουρα, όλοι θέλουμε να πάμε με ασφάλεια και ευχαρίστηση και δεν θέλουμε κάποιον να μας ενοχλεί και να μας παρεμποδίζει και δεν έχουμε καμιά εγγύηση, πως εμείς είμαστε οι μάγκες και θα περνάει, πάντα, το δικό μας. Δεν αποκλείεται καθόλου, κάποιος να βρεθεί και να νομίζει πως είναι αυτός, ο μάγκας και να κάνει τη δική μας οδήγηση- ζωή δύσκολη.

     Όταν το δικό μας φανάρι είναι κόκκινο, είναι γιατί το κάθετο σε 'μάς είναι πράσινο και κάποιος πιθανότατα έρχεται και πρέπει να περιμένουμε.

     Κανείς δε θέλει, εκεί που οδηγεί ήσυχα στο δρόμο του, να δει ξαφνικά κάποιον μπροστά του, που έχει βγει στο αντίθετο ρεύμα, γιατί δε μπορούσε να συγκρατηθεί, να προσπεράσει λίγο αργότερα, το προπορευόμενό του όχημα.

      Κανείς δε θέλει, να τον παρασύρει κάποιο όχημα, που τρέχει υπερβολικά, μέσα στην πόλη και κανένας αυτοκινητιστής ή μοτοσυκλετιστής δε θέλει να του πεταχτεί, ξαφνικά, ένας πεζός που περνά από ακατάλληλο σημείο, σε λάθος στιγμή.

     Όταν πρόκειτε να προσπεράσουμε, προειδοποιούμε το προπορευόμενο όχημα, ώστε να μη μας δει ξαφνικά, δίπλα του και τρομάξει και κάνει καμιά μοιραία στραβοτιμονιά.

      Να χρησιμοποιούμε τα φλας, ώστε να γνωρίζουν, οι άλλοι, τις προτιθέμενες κινήσεις μας και να μην τους ξαφνιάζουμε, γιατί δε γνωρίζουμε τις αντιδράσεις τους.

      Ακόμα κι αν δεν εχουμε STOP ή το φανάρι μπροστά μας είναι πράσινο, περνούμε με μειωμένη ταχύτητα κι έλεγχο, ειδικά σε ερημικούς δρόμους ή αργά το βράδυ, που δεν έχει κίνηση, γιατί δεν ξέρουμε αν θα επιχειρήσει τη βλακεία του, κάποιος "εξυπνάκιας". Δε χάνουμε μαγκιά, αν περάσει άλλος, πριν από εμάς, πιο σημαντικό είναι να μην προκληθεί ατύχημα.

      Προσέχουμε τα μικρότερα οχήματα και τους πεζούς.

      Ελέγχουμε ελαστικά και φρένα.

      Γενικά, τα αντανακλαστικά μας είναι πιο αργά από τις ταχύτητες, που φτάνουν τα σύγχρονα αυτοκίνητα.Όταν έχουμε γκάζι στο πόδι ή στο χέρι μας, το χρησιμοποιούμε με σύνεση και δε μας προσφέρει τίποτα η επίδειξη ταχύτητας ή ακροβατικών, εκτός από περιφρονητικά συνήθως σχόλια. Ικανότητα και δεξιοτεχνία είναι να κινούμαστε στον δρόμο, χωρίς να γινόμαστε εμπόδιο για άλλους. Εξασκούμαστε, στο Luna Park, στα συγκρουόμενα προσπαθώντας να μην συγκρουστούμε.

      Όταν έχουμε παιδιά, στο αυτοκίνητο, δεν επιδεικνύουμε μαγκιά τρέχοντας και κάνοντας επικίνδυνους ελιγμούς, ούτε βρίζοντας άλλους οδηγούς, γιατί παραδειγματίζονται από εμάς κι επίσης σχολιάζουμε τυχόν λάθη, που παρατηρούμε στην οδήγηση, τη δική μας ή άλλων, γιατί έτσι μαθαίνουν κι αυτά θα είναι οι αυριανοί οδηγοί, στους δικούς τους δρόμους, του μέλλοντος.

      Δεν ρισκάρουμε συνοδήγηση με επικίνδυνους οδηγούς, μειώνοντας τα δικά μας ρίσκα, αλλά και συνετίζοντας τους, κατακρίνοντας την οδήγησή τους, με την ελπίδα ν' αλλάξει κάτι.

     ( σ.σ. για κάποιους, που κατανοούν λάθος. Όταν περνάμε με μαρσαρίσματα, σπινιαρίσματα, σούζες κλπ και γυρίζουν κεφάλια, δεν είναι από θαυμασμό. Είναι από τρόμαγμα και ξάφνιασμα και τις περισσότερες φορές, ακολουθούν αρνητικά σχόλια.)

                                                                                                                 Wild and Gentle